Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Βράδυ Ανάλυσης ΙΙ



Είσαι τελικά ο μοναδικός μου φίλος. [πόσο πιο αντικοινωνική πλέον; προβλήματα και υπολογιστής; ωραία έχω καταλήξει] Κάθε που έχω πρόβλημα μόνο εσύ μου παρέχεις τη δυνατότητα να μιλήσω. Να διώξω τη θλίψη, το μεγαλύτερο μέρος της έστω, από μέσα μου. Πες μου γιατί;
Αύριο γράφω Ανάλυση. Δεν έχω διαβάσει. Δεν έχω καν όρεξη να πάω. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Ίσως να αφοσιωθώ στο επόμενο μπας και περάσω τίποτα. Έχει δίκιο. Πηγαίνω σε κάθε μάθημα κι έχω περάσει πιθανώς 1 ή 2 μαθήματα.
Είναι αλήθεια αν και με πληγώνει. Αλλά έτσι γίνεται με την αλήθεια. Μας πονάει όταν την ακούμε. Από την άλλη αν πονάει γιατί ο άλλος να την επισημαίνει; Ενώ εγώ προηγουμένως έχω εκφράσει τον προβληματισμό μου. Σε όλους τους. Προσπαθώ διακαώς να βρω λύση και δεν ξέρω τι να κάνω. Κουράστηκα και θέλω να τα παρατήσω. Τυπική Κατερίνα. Όλο κάνω πίσω μόλις βρω τα δύσκολα. Πώς γίνεται πάλι;
Νοιώθω λίγη απέναντί σου! Δεν νομίζω να το έχω αναφέρει ποτέ. Ανησύχησες λες για μένα. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω σε κανέναν. Και με σένα που πιέζομαι εσύ μου ομορφαίνεις όλο και πιο πολύ τη μέρα. Την καρδιά μου. Μονίμως υποτιμάς τα προβλήματα των άλλων. Έχουμε διαφορετική άποψη πάνω στο θέμα οπότε μου βγάζει λογική. Όμως ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑΤΙ;
Αν σου έχω κάνει τόσο κακό γιατί ακόμα μου μιλάς; Για να με πονέσεις; Να με εκδικηθείς; Δεν είσαι έτσι. Εγώ λες είμαι. Ναι είμαι και προσπαθώ να το διορθώσω. Βασικά κάνω αυτό που θεωρώ πιο σωστό εκείνη την ώρα γι’ αυτό και δε θέλω να μετανιώνω. Γιατί και το χρόνο πίσω να μπορούσα να γυρίσω πάλι το ίδιο θα επέλεγα. Γιατί τελευταία σκέφτομαι τόσο πολύ πριν κάνω και πω το οτιδήποτε που έχω κουραστεί. Θέλω το χώρο μου και το χρόνο μου. Είπες κι είχες δίκιο, και το είπε κι εκείνη οπότε είναι πλέον αδιαμφισβήτητο, όποιος μείνει δίπλα σου τώρα είναι αυτός που σε αγαπάει πραγματικά. Κι όσο με βλέπεις να μένω τόσο νομίζω πως κάνεις πράγματα για να με διώξεις. Για να με δοκιμάσεις. Για ποιον άλλο λόγο; Πραγματικά το έχω απορία! Αν σε έχω πληγώσει τόσο διώξε με. Πες μου να φύγω. Δικαιολογίες του κώλου λέει. Μόνο που δε με ονομάσανε. Έχω φερθεί πολύ σκάρτα. 
Δεν έχω κρατήσει τίποτα. Ούτε καν πολύ. Κι ό,τι μου έχει μείνει λες και προσπαθώ μετά μανίας να το διώξω. Να το πονέσω και να φύγει. Περιμένω από τους άλλους να είναι τέλειοι τη στιγμή που εγώ δεν έχω τίποτα. Λέει εκείνη πως νοιώθει λίγη για την αγάπη της. Κι εγώ έτσι νοιώθω για εκείνη. Γιατί; Αντικειμενικά… όλο αντικειμενικά τα αναφέρω πλέον. Λες κι έχω να κάνω με πράγματα κι όχι με ανθρώπους και συναισθήματα.
Σήμερα αφιέρωσε τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου στο Χρήστο. Εκείνος λέει, όπως και η Μ. και η κυρία Σ. μόνο το αξίζουν. Γιατί μιλάει για ιδανική αγάπη. Γιατί είναι ύμνος. Κι όταν εμένα δε με εκφράζει είμαι κακιά. Λέει εκείνοι δεν μπορούν να κάνουν κακό σε άλλους όχι γιατί δεν μπορούν αλλά γιατί δε θέλουν. Είναι ότι θα έρθει σε αντίθεση με τον εαυτό τους.  Παραθέτω το αντίστοιχο μεταφρασμένο κομμάτι(ούτε τη λέξη δε βρίσκω):
«Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.»
Όταν όμως εγώ ανέφερα πως δε με εκφράζει μόνο που δε μου επετέθη. Ο λόγος της ήταν συνεχώς επικριτικός. Αν και μου έστειλε λέει γιατί ανησύχησε. Παράλληλα βρήκα και αυτό το ποίημα του Σεφέρη – αγαπημένος:
Ένα πράγμα με πείραξε,με πλήγωσε βαθιά
μέσα στο γράμμα σου.
Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη,
να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου.

Aυτό το “μόνη μου έπρεπε” είναι κάτι,
πώς να το πω, που με ατιμάζει.
Όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον
άνθρωπο του,πρέπει να βρεί τρόπο να
μην ξυπνά ποτέ του.

Έίμαι πονεμένος σ’ όλες τις μεριές
και στο σώμα και στο πνεύμα.
Δεν μπορώ να κάνω έναν συλλογισμό
στοιχειώδη χωρίς να ρθεις ξαφνικά
να τον κόψεις.

Σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο
που ήθελα να πω και μ έκανε να μουντζουρώσω
τόσο χαρτί δεν το είπα:
είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη.

~ Γιώργος Σεφέρης
Κι αναρωτιέμαι πάλι εγώ, μήπως είμαι εγώ πολύ αυστηρή ή απόλυτη με τους άλλους και υπερβολική με τα συναισθήματά μου; Η απλά είναι ένα ποίημα με το οποίο δε συμφωνώ;
Λέει την ένοιωθε ακριβώς. Καταλάβαινα κι εγώ ακριβώς, θυμόμουν σκηνικό στο ποίο αναφερόταν σιωπηρά. Την έχω πληγώσει πολύ. Αλλά θα μπορούσε να μην αναιρεί αυτά που λέει πως πιστεύει.
Δεν έχω κουράγιο καν να διαβάσω…
Κι ο Χρήστος λέει όταν με είδε με την Ι. να μιλάμε του βγάζαμε πολύ καλή αύρα. Θέλω να ελπίζω. Θέλω να νοιώσω ξανά. Ότι υπάρχει η λέξη φίλος. Η λέξη νοιάζομαι κι ενδιαφέρομαι. Ακούω και συμβουλεύω χωρίς να υπάρχει κάτι κακό πίσω από τις λέξεις.
Φιλία…
Κόσμος…
Κι ένα τεράστιο εγώ που θέλει άμεσα σμίκρυνση.

 Καλό βράδυ. Καλό ξημέρωμα με μια πιο ζωντανή καρδιά. [όλο προβλήματα,ναι, αλλά...]

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Χωρίς τίτλο



Η ζωή είναι ό, τι πιο απρόβλεπτο. Και πότε δηλαδή ήταν προβλέψιμο θα μου πείτε.
Είναι μερικές φορές που είναι και σκληρή.
Τα αισθήματα την κάνουν έτσι.
Κι όσο πιο πολύ μιλάς, όσο πιο πολύ σε γνωρίζει κάποιος τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι προς εκείνον.
Πάλι οι ανθρώπινες σχέσεις. Όλο αυτές.
Κουράστηκα κι απογοητεύτηκα. Κι είναι ακόμα νωρίς θαρρώ.
Μοναξιά. Εκεί που τη φοβάσαι, που δε θα μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου χωρίς έστω έναν πραγματικό φίλο δίπλα σου, έχεις μείνει να αναρωτιέσαι ποιος θα σε εκδικούνταν λιγότερο αν του μίλαγες. Γιατί έτσι απλά έχεις την ανάγκη, παρ’ ότι δεν είσαι τύπος που μιλάει. Γιατί τόση κακία; Γιατί τόσος πόνος; Όλοι νοιώθουμε τα ίδια και για να προστατεύσει καθένας τον εαυτό του συμπεριφερόμαστε συνεχώς λες και περιμένουμε έτοιμοι να σκοτώσουμε αν κάποιος κάνει κίνηση πρώτος.
Ένα άψυχο ιστολόγιο είναι η μόνη μας διέξοδος; Ίσως. Ίσως και όχι. Επιλογές μας είναι όλα. Όμως πώς επιλέγεις να ζήσεις σε έναν κόσμο που όλα όσα πίστευες και μαχόσουν για αυτά είναι ψεύτικα, κάλπικα; Και μέχρι πού συμβιβάζεσαι επιτέλους; Είναι κρίμα να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που προσπαθούν να διαχειριστούν τη μοναξιά τους και δεν έχουν ένα χέρι βοηθείας.
Μία πρώτη σκέψη. Κάτι τρέχει με σένα. Λύση: με όποιο τρόπο βρεις ψάχνεις να ανακαλύψεις εσένα. Ποτέ πριν δεν το έκανες. Και πώς τώρα;
Καμία συνοχή. Καμία φωνή. Διάβασα επίσης κάπου και ασπάζομαι την εξής φράση: η σιωπή φωνάζει στη σιωπή μου, ή κάπως έτσι. Αν δεν κάνω λάθος την αναφέρει η Κατερίνα Γώγου.
Λες πως ασπάζεσαι και μοιάζουν τόσο πολύ αυτά που θες αυτά που σ’ αρέσουν κι αυτά που νοιώθεις με άλλου. Κι όταν το ξεστομίζεις γίνεται ατμός.
Έτσι είναι η φιλία; Πρέπει δηλαδή να είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι για να με αποδεχτείς κι εσύ; Κι εγώ γιατί να περιμένω τη δική σου αποδοχή; Γιατί τόση καταπίεση τελικά;
Ασφυκτιώ όλο και πιο συχνά στο είπα μα έδωσα φυσική εξήγηση.
Η μοναξιά δεν είναι πλέον φόβος, αλλά συνήθεια. Κι η συνήθεια με σκοτώνει.
Γιατί όχι; Τόσο περίεργο είναι; Γιατί μόνο ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι εσύ τον κόσμο να είναι σωστός; Και γιατί εγώ, κρινόμενη από σένα με τα δικά σου δεδομένα δεν είμαι σωστή; Είσαι φίλη και πρέπει να είσαι ειλικρινής, ε;
Μάθε λοιπόν πως δεν είσαι φίλη. Τίποτα δεν είσαι. Για έναν λόγο. Άμα σπάσει το γυαλί δεν κολλάει πάλι. Κάνεις τα ίδια αλλά με διαφορετικό τρόπο. Κι εγώ εδώ ο βράχος που όλοι θέλουν να κοπανάνε πάνω του.
Μάθετε πως είμαι άνθρωπος που καλώς ή κακώς έχει καρδιά.
Μα όταν η έρευνά μου προχωρήσει θα φτιάξω μία τεχνητή καρδιά. Να μη νοιώθει. Έχω νοιώσει τόσο έντονα άλλωστε που πιστεύω πως πλέον μόνο μισή θα είμαι για τους άλλους. Ας είναι και σωματικό λοιπόν.
Μοναξιά. Φιλία. Άνθρωποι. Συναισθήματα.
Μπορεί να μην είμαι τόσο κατανοητή αλλά εγώ τα καταλαβαίνω. Κι αν προσπαθώντας να σας τα εξηγήσω σε όλους εσάς που πάω να μιλήσω λέω πολλά και τελικά ούτε τα μισά δεν καταφέρνω να σας μεταδώσω, λυπάμαι. Απλά νοιώθω.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Άνθρωποι...

Τι παράξενα όντα που μπορεί να είναι τελικά;! Κάθε φορά δεν μπορείς να έχεις μάθει από την προηγούμενη...Κάθε φορά είναι καινούρια,διαφορετική...Εξάλλου αν ήταν κι όλες ίδιες θα βαριόμασταν.Και τι δηλαδή;Προτιμάμε τον πόνο από τη βαρεμάρα;!
Η ζωή είναι ωραία.Κατέληξα, λοιπόν, σε αυτό το αισιόδοξο -υπερβολικά αισιόδοξο για τα δικά μου δεδομένα- συμπέρασμα μετά από ένα μήνα και διπλής δουλειάς.Και σήμερα κατάλαβα πως όλα γίνονται για να καλύψουν άλλα κενά.Δεν μπορώ την ηρεμία γιατί δε θέλω να σκέφτομαι.Ό,τι με πληγώνει κι ό,τι με γυρνάει πίσω.Δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι βαρέθηκα,απλά επιτέλους μου δίνω χώρο.Κάντε το!Είναι απαραίτητο.
Φίλοι;Η ζωή είναι μισή χωρίς αυτούς.Κι αν ζεις ζωή μισή;Αν κανονίζεις σωστά το πρόγραμμά σου,ούτε που το καταλαβαίνεις.Αν κανονίσεις σωστά το πρόγραμμά σου δε ζεις,καν.Κι εκείνοι που δεν είναι καν φίλοι σου αλλά απλά γνωστοί σου,είναι εκείνοι που βρίσκονται στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου δίπλα σου.Γιατί άραγε;Πώς επιλέγουμε έτσι τους φίλους μας;Ή είμαι μόνο εγώ;Και γιατί φεύγουν χωρίς εξηγήσεις;
Ένα γιατί κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει.Πολύπλοκες σκέψεις.Πολλές φορές όταν μετατρέπουμε σκέψεις και συναισθήματα σε λέξεις χάνουν την αξία τους,το νόημά τους.Κι όλα αλλάζουν.Γίνονται αστεία,ψεύτικα.Γιατί;Πάλι αναπάντητο.
Μα πώς έγινε έτσι ο κόσμος;Ο ξένος να σε ξέρει καλύτερα από οικογένεια και φίλους.Γλυκά μου γνωστά άτομα συγγνώμη αν το ξεχνώ αλλά σας ευχαριστώ.
Καιρό μετά την τελευταία ανάρτηση με ένα γλυκανάλατο κείμενο.Το βράδυ που δεν έχω φορτωμένο πρόγραμμα σκέφτομαι.Κι η σκέψη οδηγεί αλλού.Αυτή η καρδιά.Πόσα μπορεί να νοιώθει και να θυμάται.Τόσα πολλά.Ποτέ δεν ξεχνά.Ποτέ.Μεγάλη λέξη.
Δεν έχω ξεχάσει.Απλά μάλλον κουράστηκα να πονάω και πάτησα την "Παύση" έτσι να δώσω κι εγώ ένα κάτι σε μένα.Εγωιστικό;Όπως το πάρει κανείς.Και ποιος μπορεί να κρίνει τον άλλον για τα συναισθήματα;Τα βιώματα;Πώς;
Φίλοι,Αγάπη,Έρωτας,Ενθουσιασμός.Σα μικρά παιδιά ευτυχισμένα στο λιβάδι με τα λουλούδια.Μύρισέ τα.Μοσχοβολάνε.Έτσι να απολαμβάνεις τη ζωή πάντα.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Late post.

Με μεγάλη καθυστέρηση λόγω υποχρεώσεων καταφέρνω να αναρτήσω ένα post-απάντηση στη φίλτατη Άνσια.So...

1) Ποιο τραγούδι ακούς αυτή την εποχή στο repeat;
Το Βροχή από Μπάμπη Στόκα.Λατρεύω τη βροχή και το τραγούδι επίσης.


2) Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες;
Του Μάριου Φραγκούλη.


3) Ποιο είναι το item-φετίχ στην ντουλάπα σου;
Ένα μαυρο σάλι.

4) Control freak ή εντελώς χύμα;
Εννοείται πως εντελώς χύμα.Και το ίδιο περιμένω κι από τους άλλους προς εμένα.Αν και η ζωή μου χαρακτηρίζεται ως ενός control freak.[Και βγάλε τώρα συμπέρασμα!]

5)Guilty pleasure singer? Απ' αυτούς που χεις στο Uncategorized γιατί ντρέπεσαι ότι θα εντοπίσουν οι φίλοι σου... :Ρ;
Στέφανος Δημοσθένους.Αν και μόνο ένα τραγούδι του έχω ακούσει και μου αρέσει.

6) Ονειρεμένη δουλειά;
Πολιτικός μηχανικός που σχεδιάζει στον υπολογιστή με προγράμματα που φτιάχνει μόνος του.


7) Συνήθως στήνεις ή σε στήνουν σε ραντεβού;
Δυστυχώς το πρώτο αλλά έχω αρχίσει και βελτιώνομαι.


8) Η μεγαλύτερη γευστική αμαρτία που υποκύπτεις κάθε φορά;
Τα γλυκά της γιαγιάς μου που δεν έχουν ξηρούς καρπούς.Όχι τίποτα άλλο αλλά δε μου αρέσουν.

Κι επειδή tag δεν ξέρω να κάνω δε γράφω ούτε ερωτήσεις.Αυτά...

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Αίγιο, Αίγιο, Αίγιο...

Οι πρώτες διακοπές με μόνη παρέα τη μία κολλητή μου και μία φίλη μας έφτασε…Μετά από ένα κουραστικό διάστημα 5 βδομάδων αμέσως μετά το τέλος των εξετάσεων του σχολείου με θερινά μαθήματα-προετοιμασία για τη δύσκολη χρονιά που έπεται –ουφ μεγάλη πρόταση!- καταφέραμε να κανονίσουμε να πάμε κι εμείς για λίγη ξεκούραση. Και ποιο άλλο φυσικά θα ήταν το πρώτο μέρος που θα πρότεινα; Αίγιο! Η πόλη από την οποία κατάγομαι από μάνα και πατέρα. Πιο παλιά μπορώ να πω δεν ήμουν τόσο κολλημένη αλλά πλέον έχω τρελαθεί. Τόσο που παρ’ όλο που είμαι παιδί της μεγαλούπολης θα μπορούσα να μείνω σε μία μικρότερη πόλη με σχεδόν 30.000 κατοίκους.

Εν πάση περιπτώσει μπορώ να πω ότι είδα μία εντελώς διαφορετική όψη του Αίγιου, το οποίο μέχρι πρότινος απολάμβανα μόνο μέχρι μία πλατεία με τη γιαγιά μου. Δε λέω, καλή η βόλτα αλλά όχι πλέον για μένα. Και δεν είδαμε μόνο το Αίγιο αλλά και την Πάτρα την οποία είχα να επισκεφτώ από μικρό παιδάκι.

Τελικά όσο χαλαρό κι αν σ’ αφήνουν μέσα στην πόλη τίποτα δε συγκρίνεται με τις διακοπές με φίλους! Κάναμε τα μπανάκια μας, κάναμε τη βόλτα μας κι από τη γιαγιά που ήταν στο ένα σπιτάκι κι είδα και την αδυναμία μου! Το πόσο χάρηκα που είχα όλους όσους τρελαινόμουν για την πάρτη τους δίπλα μου δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις! Κι είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα! Περιστασιακά υπάρχουν τέτοιες όμορφες στιγμές αλλά αυτό μόνο, στιγμές. Μαζί τους πέρασα μέρες ολόκληρες αφήνοντας το μυαλό μου να ταξιδέψει όπου και το σώμα μου. Από παραλία σε παραλία κι από κέντρο διασκέδασης σε κέντρο διασκέδασης. Χωρίς να σκέφτομαι περιττά πράγματα που ήξερα πως θα μου χαλούσαν τη διάθεση.

Κι όχι τόσο επειδή είναι αυτά καθαυτά άσχημα αλλά επειδή η ανάμνησή τους προκαλεί έναν πόνο. Έναν πόνο που τις περισσότερες φορές είναι αβάσταχτος! Κι όμως εκείνες ήταν εκεί, δίπλα μου ακριβώς να μου χαμογελάνε και να μου θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι το χαμόγελο το δικό τους κι εκείνες οι ίδιες μαζί μου!

Γύρισα στο σπίτι στην Αθήνα κυριολεκτικά ένα μετακινούμενο πτώμα. Έπεσα, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα κι έπειτα την επομένη σηκώθηκα κι άρχισα να αναπολώ στιγμές! Ήθελα τόσο πολύ να μην ξυπνούσα το επόμενο πρωί στο κρεβάτι μου αλλά στο Αίγιο ξέροντας πως οι φίλες μου βρίσκονταν στο διπλανό δωμάτιο.

Όμως κάθε καλό κάποια στιγμή τελειώνει. Έτσι κι αυτό έλαβε το τέλος του. Όχι όμως ένα άσχημο τέλος που δε θες να το θυμάσαι αλλά ένα τόσο αξιομνημόνευτο και αξιοθαύμαστο τέλος! Που ήταν δυστυχώς ή ευτυχώς η αρχή για κάτι σχετικά καινούριο και πολύ δύσκολο…Τις εξετάσεις του Μαΐου.

Οι μπαταρίες φορτίστηκαν τα σώματα πήραν δυνάμεις κι είμαστε πλέον έτοιμες όλες για την επανένταξή μας στο χώρο που δε θα είμαστε για πολύ ακόμα αν παλέψουμε φέτος (εγώ και η κολλητή μου γιατί η άλλη κοπέλα είναι ένα χρόνο μικρότερη)!

Ελπίζω σ’ αυτές τις όμορφες αναμνήσεις κι όσες ακόμα έπονται και μου προκαλούν χαμόγελα! Ευχαριστώ εκείνες που ήταν εκεί, δίπλα μου όταν τις χρειαζόμουν περισσότερο, ακόμα κι αν αυτές δεν το ήξεραν-θυμόντουσαν. Και «πολεμάμε» φέτος για να έχουμε ακόμα περισσότερο καιρό στη διάθεσή μας του χρόνου για παρόμοιες ή κι ακόμα καλύτερες διακοπούλες!

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

10 things...

Έχοντας με κάνει tag η φίλτατη mirto μπορώ κι εγώ με τη σειρά μου να απαρριθμήσω 10 αγαπημένα μου πράγματα...
1.Το βιβλίο "Ο νικητής είναι μόνος".Όσους έχω ρωτήσει του προσδίδουν αρνητικές κριτικές αλλά εγώ το λάτρεψα!

2.Τα μαθηματικά και τη φυσική!
3.Τον προγραμματισμό!
4.Τη μουσική!Τη θεωρώ ενα από τα ύψιστα αγαθά!Τόσο σημαντική!Και χαλαρωτική!:-)
5.Τη βροχή!!!
6.Τον Enrique Inglesias.
7.τον υπολογιστάκο μου.
8.Τις εξόδους!
9.Το φθινόπωρο.
10.Το Αίγιο!

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Αφέλεια...


Ο κ.Μπαμπινιώτης ορίζει ως αφέλεια και την έλλειψη κριτικής ικανότητας, την ευπιστία. Θα μπορούσα ίσως να δώσω σε αυτόν τον ορισμό μία προέκταση. Είναι η τάση να τρώμε συνεχώς το κεφάλι μας. Κι αυτό γιατί μπορεί μεν να έχουμε πάρει μία κάποια απόφαση μία φορά και αυτή να έχει μία κάποια κατάληξη. Αν αυτή η κατάληξη, όμως, δεν είναι η επιθυμητή δεν προσπαθούμε συχνά να την αλλάξουμε. Κι αυτό όχι τόσο επειδή δεν επιθυμούμε το καλύτερο για εμάς. Όμως ενστικτωδώς πολλές φορές πιστεύουμε πως τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Κάτι σαφώς –επιεικώς- βλακώδες.

Πολλές φορές επίσης τείνουμε να πιστεύουμε πολύ εύκολα όλα όσα οι άλλοι μας λένε. Κι αυτό όχι για συγκεκριμένα θέματα αλλά γενικά. Από την άλλη βέβαια υπάρχουν και φορές που ίσως φτάνουμε στο άλλο άκρο. Εκεί όπου βλέπουμε τα πάντα με καχυποψία. Δε δεχόμαστε ούτε το πιο καλοδιάθετο σχόλιο από όποιον κι αν αυτό προέρχεται. Ίσως, βέβαια, να μην το κάνουμε κι επίτηδες. Είναι φορές που το επιβάλλουν οι καιροί στους οποίους είμαστε αναγκασμένοι να επιβιώσουμε με αποτέλεσμα όλες αυτές τις συμπεριφορές που για κάποιους είναι αυτονόητες ενώ για κάποιους άλλους είναι αδιανόητες.

Όσο όμως κι αν θέλουμε να κοιτάζουμε κάποιες καταστάσεις -που εμείς αναγκάζουμε τον εαυτό μας- με καχυποψία δεν τα καταφέρνουμε. Θα μου πείτε είναι ανάλογα το χαρακτήρα του καθενός. Και θα συμφωνήσω. Όμως δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος πάνω σε αυτόν τον κόσμο που ακόμα και στο άπειρο βάθος του συναισθηματικού του κόσμου να μην έχει το παραμικρό συναίσθημα. Σε ό, τι κι αν αφορά αυτό. Τουλάχιστον από ό, τι έχω καταλάβει από τη μέχρι τώρα ζωή μου.

Αυτό που θέλω από την αρχή αυτού του άρθρου να πω είναι πως υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες ελπίζουμε. Είτε για να ξεφύγουμε από άλλες, είτε ότι θα μας προσφέρουν κάτι καινούριο, είτε απλά επειδή θέλουμε η ζωή μας να έχει συνεχώς suspense. Κάθε αιτία μπορεί να φαίνεται χαζή σε κάποιους και αυτονόητη σε κάποιους άλλους.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε ποτέ να προβλέψουμε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα. Τουλάχιστον όχι στην ηλικία τη δική μου. Είμαστε ακόμα πολύ μικροί για να μπορούμε να καθορίζουμε τις καταστάσεις. Ίσως και να τις βιάζουμε. Όταν όμως μεγαλώνουμε οι συνθήκες αλλάζουν, το ίδιο κι εμείς και ο τρόπος που σκεφτόμαστε και παίρνουμε την όποια απόφαση αφορά στη ζωή μας. Οι καταστάσεις μπορεί να αλλάζουν όμως εμείς θα έχουμε τη δυνατότητα να παραμείνουμε και να προσαρμοστούμε με τα ίδια δεδομένα εκεί που ήμασταν. Για καλύτερα ή χειρότερα.

Αφέλεια…την ένιωσα ιδιαίτερα αισθητά κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε. Και πέρασε δυστυχώς ανεκμετάλλευτος… Ή ίσως όχι και τόσο… ποιοτικά πήρα γνώσεις. Κάτι για το οποίο διψάω και χαίρομαι για αυτό. Γιατρεύτηκα, ίσως ελάχιστα αλλά καλύτερο αυτό από το καθόλου! Επίσης, αυτό που εγώ θεωρώ σημαντικότερο είναι πως ξεκαθάρισα τα άτομα που θέλω να στέκονται δίπλα μου. Έδωσα σημασία στους φίλους μου και τους έβαλα πάνω από τον καθένα και το καθετί αλλά έκανα και το ξεσκαρτάρισμά μου χάρη στη διορατικότητα των ατόμων που έχω δίπλα μου και χάρη στο παραμερισμό των οποιονδήποτε συμπαθειών προς το πρόσωπο συγκεκριμένων ατόμων που τελικά με οδήγησε στο να δω πόσο αφελής υπήρξα όλον αυτόν τον καιρό. Χαίρομαι. Όχι που έχασα μία φίλη. Αλλά που μπήκε στη ζωή μου και ήταν δίπλα μου όταν την χρειάστηκα.

Όμως η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε δίπλα σε άτομα ιδιοτελή και κουτοπόνηρα. Δε μετανιώνω για καμία από τις μέχρι τώρα επιλογές μου. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο με χαροποιεί ιδιαίτερα! Λοιπόν, σκοπός μου από δω και πέρα θα είναι να μη φτάνω στα άκρα! Κανείς δεν πρέπει! Δε θεωρώ πως το να παραβλέπουμε τα προφανή είναι καλό. Αλλά από την άλλη ίσως κάποιες φορές είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Φυσικά μέσα στα επιτρεπτά πλαίσια. Δε ζούμε σε καμία ουτοπία κι επομένως δε γίνεται να περιμένουμε τα συναισθήματα των άλλων να είναι αγαθά. Αυτό θα ήταν επίσης αφέλεια. Κι αν δε μας αρέσει αυτό δεν έχουμε παρά να τα υπομείνουμε ή να αντισταθούμε. Η επιλογή είναι στην ιδιοσυγκρασία του καθενός.